اکثر موارد اپاندیموم با علائمی اندک و به‌تدریج در طی سال‌ها در فرد بروز می‌کنند، بنابراین ممکن است از ابتدا متوجه هیچ مشکلی نشوید. هنگام بروز علائم، چیزی که تجربه و مشاهده می‌کنید ممکن است به محل تشکیل تومور بستگی دارد. بیمار ممکن است دچار تشنج یا سردردهای مکرر شود. همچنین ممکن است حالت تهوع یا استفراغ داشته باشد. ممکن است تعادل خود را از دست بدهد یا از تاری دید شاکی باشد. علائم دیگر این بیماری عبارتند از:
- احساس گیجی یا کج‌خلقی و تحریک‌پذیری
- دشواری در ادرار کردن
- خشکی و درد در گردن یا کمر
- ضعف پاها
اگر کودکان به اپاندیموم مبتلا باشد، یکی از اولین علائمی که ممکن است متوجه آن شوید این است که سر او بزرگ‌تر از حد معمول خود شده است و یا اینکه تعادل لازم در راه رفتن را ندارد.
علل
متخصصان هنوز درباره‌ی علل بروز اپاندیموم مطمئن نیستند، اما در صورت داشتن بیماری ژنتیکی بنام نوروفیبروماتوز نوع دو، احتمال ابتلا به این بیماری در فرد بالاتر خواهد بود. میزان شیوع بیمار اپاندیموم در مردان و زنان به یک اندازه است. در بین افراد بزرگسال، بیشترین احتمال ابتلا به این بیماری در بین سنین 40 تا 60 سال وجود دارد. در کودکان، حدود 30% از موارد اپاندیموم در کودکان زیر 3 سال رخ می‌دهد.
انواع
ممکن است از پزشک خود درباره‌ی نوع اپاندیمومی که به آن مبتلا هستید شنیده باشید.، بر اساس محل بروز سرطان و میزان پیشرفت و سرعت رشد آن، چهار نوع از این بیماری وجود درد:
- ساب اپاندیموم (گرید یک): این موارد معمولاً در نزدیکی یک بطن در مغز ظاهر می‌شوند و به‌کندی پیشرفت می‌کنند. این نوع از بیماری اغلب در بزرگسالان و مردان در سنین بالاتر رخ می‌دهد.
- میکسوپاپیلاری اپاندیموم (گرید یک): این نوع سرطان اغلب در طناب نخاعی در افراد بالغ و جوان ظاهر می‌شود و به‌کندی رشد می‌کنند.
- اپاندیموم (گرید دو): شایع‌ترین نوع اپاندیموم است و این تومور معمولاً در مغز یافت می‌شود.
- اپاندیموم اناپلاستیک (گرید سه): این تومورها تقریباً در همه‌ی موارد در مغز یا جمجمه ظاهر می‌شوند و معمولاً سریع‌تر از انواع دیگر اپاندیموم رشد می‌کنند.
اکثر موارد ابتلا به اپاندیموم در کودکان در نزدیک ریشه‌ی مغز بروز می‌کنند. بیشتر تومورهای نخاعی در کودکان بالای 12 سال رخ می‌دهد.
اپاندیموم چگونه تشکیل می شود؟
دانشمندان اعتقاد دارند که این تومورها از تبدیل سلول‌های پيش‌ساز به سلول‌های اپاندیموم به وجود می‌آیند. این سلول‌ها بطن‌های مغز (حفره‌های مملو از مایع داخل مغز) و کانال مرکزی طناب نخاعی را می‌پوشانند. این تومور می‌تواند در همه‌ی بخش‌های سیستم اعصاب مرکزی ازجمله مغز و طناب نخاعی ظاهر شود. علت بروز اپاندیموم هنوز ناشناخته است.
آیا این تومورها منتشر می شوند؟
گاهی اوقات این سلول‌های سرطانی می‌توانند در مایع مغزی نخاعی (CSF) گسترش یابند. این تومورها ممکن است به یک یا چند ناحیه در مغز، نخاع یا هر دو منتشر شوند. در مواردی بسیار نادر، این تومورها حتی می‌تواند به قسمت‌های دیگر بدن گسترده شوند.
افراد در معرض ابتلا
اپاندیموم می‌تواند هم در کودکان و هم در بزرگسالان بروز کند. احتمال بروز این بیمار در مردان کمی بیشتر از زنان است. این بیماری همچنین در افراد سفیدپوست بیشتر از نژادهای دیگر رخ می‌دهد.
میزان شیوع در کودکان
اگرچه تشخیص ابتلا به اپاندیموم در کودکان به‌طور سالانه نسبت به افراد بزرگسال کمتر صورت می‌گیرد، اما بر اساس کودکانی که سالانه مبتلابه این بیماری تشخیص داده می‌شوند، این بیماری در میان جامعه‌ی کودکان بیشتر از افراد بالغ مشاهده می‌شود. اپاندیموما، سومین نوع شایع تومور مغزی و نخاعی مشاهده شده در کودکان است که بیشتر در میان نوزادان و اطفال رخ می‌دهد. اکثر موارد این تومورها در مغز ظاهر می‌شوند و اغلب در قسمت پشت مغز (حفره‌ی خلفی).
- در کودکان سنین بدو تولد تا 14 سال، حدود 5/7% از همه‌ی تومورهای تشخیص داده شده، اپاندیموم هستند.
- در نوجوانان سنین 15 تا 19 سال، حدود 4% از همه‌ی تومورهای تشخیص داده شده، اپاندیموم هستند.
- میزان شیوع این بیماری در کودکان (سنین بدو تولد تا 19 سالگی) در دخترها و پسران به یک اندازه بوده است. شیوع انواع دیگر این بیماری در بین مردان بیشتر از زنان می‌باشد.
میزان شیوع در بزرگسالان
اکثر موارد ابتلا به اپاندیموم در افراد بزرگسال، در ناحیه‌ی نخاع رخ می‌دهد.
- در جوانان سنین بالای 20 سال، حدود 1/9% از همه‌ی تومورهای تشخیص داده شده، اپاندیموم هستند.
- میزان شیوع اپاندیموم نوع اناپلاستیک در مردان و زنان به یک اندازه است. شیوع انواع دیگر آن در مردان بیشتر از زنان است. همچنین میزان شیوع تومور اپاندیموما نوع اناپلاستیک و انواع دیگر آن‌ها در افراد سفیدپوست بیشتر از افراد سیاه‌پوست بوده است.
چه سنی بیشتر در خطر است؟
اگرچه موارد ابتلا به تومور اپاندیموم نادر است، اما این بیماری می‌تواند در هر گروه سنی بروز کند. شیوع تومورهایی که در حفره یا فوسای خلفی مغز (قسمت پشت مغز) ظاهر می‌شوند، در جمعیت اطفال و شیوع تومورهای نخاعی در افراد بزرگسال بیشتر است. اپاندیموم اناپلاستیک بدخیم‌تر در میان افراد بزرگسال شایع‌تر است.
آیا اپاندیموم نوعی سرطان است؟
همه‌ی درجات تومورهای اپاندیموما، به‌عنوان سرطان محسوب می‌شوند. تفاوت این تومورهای سرطانی با سایر تومورهای اولیه‌ی مغزی و نخاعی دیگر این است که این تومورها به قسمت‌های دیگر بدن گسترده نمی‌شوند، مانند سرطان‌های دیگر، برخی از موارد این بیماری را می‌توان درمان کرد و برخی دیگر قابل درمان نیستند.
تشخیص
پزشک متخصص از آزمایش‌های زیر برای کمک به تشخیص و بررسی ابتلای بیمار به تومور اپاندیموم استفاده می‌کند:
- معاینه‌ی فیزیکی: پزشک بدن بیمار را معاینه و بررسی می‌کند و درباره‌ی وضعیت سلامتی و سابقه‌ی پزشکی وی سؤال‌هایی می‌پرسد.
- معاینه‌ی نورولوژیک: پزشک از بیمار می‌خواهد تا حرکت کنید و راه بروید تا مشاهده کند که مغز، اعصاب و طناب نخاعی‌تان چگونه کار می‌کنند.
- ام آر آی (MRI):در ام آر آی از مگنت‌ها برای ایجاد تصاویری کامل و دقیق از اندام‌ها استفاده می‌شود. ممکن است یک رنگ و مایع مخصوصی به رگ بیمار تزریق شود که در اطراف سلول‌های سرطانی جمع می‌شود تا تصویری بهتر و واضح‌تر از اندام به دست بیاید.
نمونه‌برداری از مایع مغزی نخاعی: بیمار به پهلو دراز می‌کشد و پزشک از یک سوزن برای گرفتن و جمع‌آوری مایع از نخاع بیمار استفاده می‌کند. تکنسین‌های آزمایشگاه آن را برای علائم وجود تومور مورد تجزیه‌وتحلیل قرار می‌دهند.
درمان اپاندیموم
برای درمان تومور اپاندیموم، بیمار تحت نظر یک تیم پزشکی شامل متخصص غدد، جراح مغز و اعصاب و متخصص مغز و اعصاب خواهید بود که می‌توانند درمان‌های زیر را توصیه کنند:
- دنبال کردن و پیگیری: ازآنجایی‌که بسیاری از تومورهای اپاندیموما به‌کندی رشد می‌کنند، درصورتی‌که علائمی از این بیماری در بیمار دیده نشود، ممکن است به درمان نیازی نداشته باشید. در عوض پزشک می‌تواند علائم وی را تحت نظر داشته باشد و انجام سالانه‌ی MRI را به بیمار توصیه کند و آن‌ها را موردبررسی قرار دهد.
- جراحی:اگر تومور بزرگ‌تر باشد یا موجب بروز علائمی شده است، پزشک می‌تواند انجام جراحی با استفاده از ابزاری کوچک را توصیه کند. برای تومورهای نخاعی، جراح یک برش کوچک در طناب نخاعی ایجاد و تومور را خارج می‌کند. برای تومورهای مغزی، جراح بخشی از جمجمه را برمی‌دارد و یک قسمت بسیار کوچک از بافت مغز را برش می‌دهد و برمی‌دارد. سپس سلول‌ها را در زیر یک میکروسکوپ موردبررسی قرار می‌دهد. اگر سلول‌های سرطانی مشاهده شود، جراح در همان جراحی تا جایی که امکان دارد تومور را خارج می‌سازد. در اکثر موارد تومورها را می‌توان به روشی بی‌خطر خارج کرد و هیچ عوارضی از جراحی برای بیمار باقی نخواهد ماند. ممکن است بعد از جراحی نخاع، پاهای بیمار کمی بی‌حس باشند. بعد از جراحی، جراح تومور را بررسی خواهد کرد تا مطمئن شود که دارای سلول‌های سرطانی است. همچنین ممکن است برای بررسی اینکه جراح کل تومور را خارج ساخته است، یک ام آر آی جدید انجام شود. اگر بخشی از آن هنوز در مغز باقی‌مانده باشد، ممکن است به عمل جراحی دیگری برای برطرف کردن باقی‌مانده‌ی آن نیاز داشته باشد.
- پرتو درمانی یا شیمی درمانی:حتی اگر جراح همه‌ی تومور را خارج کند، شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی برای کشتن هرگونه سلول سرطانی توصیه خواهد کرد. پرتودرمانی یا رادیوتراپی برای کودکان زیر 3 سال خطرناک‌تر است زیرا احتمال ابتلا به مشکلات رشدی در آن‌ها را بالا می‌برد، بنابراین برای انتخاب بهترین گزینه‌ی درمان برای کودکتان باید با پزشک خود مشورت کنید. برای افراد بالای ۳ سال شیمی درمان موثر نمی‌باشد. برای کمتر از سه سال هم به دلیل اینکه امکان رادیوتراپی وجود ندارد شیمی درمانی انجام می‌شود.
بیماری در بلند مدت
در برخی موارد از بیماری اپاندیموما یا جراحی آن ممکن است اثرات یا عوارضی در درازمدت ظاهر شوند. این عوارض ممکن است ماه‌ها یا سال‌ها بعد از جراحی وجود داشته باشند و می‌توانند در هر قسمتی از بدن پدیدار شوند. عوارض فیزیکی بلندمدت از بیماری می‌تواند شامل مشکلات قلبی، مشکلات ریوی و سرطان‌های ثانویه باشند. از دیگر اثرات و عوارض می‌توان به مشکلاتی در حافظه یا تفکر، اضطراب، افسردگی یا مشکلاتی در یادگیری اشاره کرد. پزشک در جلسات منظمی بیمار را تحت کنترل دارد و اثرات طولانی‌مدت بیماری را بررسی می‌کند. ممکن است برای تشخیص برخی از این مشکلات، آزمایش‌های دیگری لازم باشد. برخی بیماران ممکن است به انواع مختلفی از درمان‌های توان‌بخشی، طب فیزیکی، سمعک و دستگاه‌های کمکی شنوایی یا درمان‌های شناختی و ادراکی نیاز داشته باشند. کودکان ممکن است دچار مشکلات رشدی و عدم تعادل هورمونی شوند. بیمارانی که تحت درمان‌هایی برای سرطان اپاندیموما قرارگرفته‌اند، بهتر است یادداشت روزانه‌ای از وضعیت سلامتی خود انجام دهند و بروز علائم جدید را در آن ثبت کنند. سپس می‌توانند این یادداشت‌ها را به پزشک خود ارائه دهند تا بتواند درمان‌های دیگری را برای آن‌ها تجویز کند
آینده بیماری
آینده بیماری اپاندیموم به بسیاری از عوامل فردی بستگی دارد. نوع، درجه و موقعیت تومور می‌توانند روی میزان راحتی در جراحی برداشت تومور کمک کنند. آینده بیمار همچنین به سن و وضعیت سلامتی فرد تحت درمان و نیز باقی ماندن سلول‌های سرطانی بعد از جراحی بستگی دارد. همچنین آینده‌ی تومورهای عودکننده متفاوت از تومورها برگشت‌ناپذیر می‌باشد.
