فتق دیسک کمر

همه ما یک بار در زندگی‌مان درد کمر را تجربه کرده‌ایم، این درد بسیار آزاردهنده است و گاهی مدت‌ها طول می‌کشد. در این مقاله می خواهیم در مورد یکی از علل شایع درد کمر یعنی فتق‌ دیسک‌ کمر صحبت کنیم. دیسک بین مهره‌ای در حالت عادی هم شاید رخ بدهد، زیرا به مرور زمان ماده ژلاتینی، قوام خود را از دست می‌دهد یا در اثر عوامل مختلف ساییده و فرسوده می‌شود. به‌تدریج با افزایش سن آرتروز نیز اضافه می‌شود. عدم فعالیت بدنی هم عامل دیگری است که می‌تواند روی دیسک و ریشه‌های عصبی فشار وارد کند.

همه کمردردها به علت دیسک کمر نیست. بسیاری از دردها به علت ضعف عضلات است. از آنجا که بسیاری از افراد جامعه ما دچار اضافه‌وزن هستند، بیشتر دچار مشکلات عضلانی در ناحیه کمر می‌شوند، به‌خصوص در خانم‌ها درد کمر به صورت شایع‌تری دیده می‌شود. اغلب خانم‌ها بعد از زایمان دچار اضافه‌وزن و بزرگی شکم می‌شوند. همان‌طور که می‌دانیم شکم نقش حمایت‌‌کننده‌ای روی ستون مهره‌ها دارد و وقتی عضلات شکم ضعیف است، فشار روی مهره‌ها بیشتر می‌شود.

خیلی مواقع دردهای ناحیه کمر حتی نیاز به یک عکس ساده هم ندارند. اگر چه در کشور ما خدمات پزشکی بسیار سهل‌الوصول و ارزان است( در آمریکا انجام یک ام آر آی بدون بیمه 3000 دلار هزینه دارد) و بیماران هنگام مراجعه به مطب چند عکس و آزمایش با خود همراه دارند، اما واقعا این کارها لازم نیست و فقط با تمرین‌های کششی ساده و نرمش می‌توانند به راحتی درد را برطرف کنند.

علامت ایجاد دیسک کمر، در واقع همان درد معروف سیاتیک است. البته سیاتیک بر خلاف تصوری که از آن وجود دارد یک بیماری نیست، بلکه یک علامت است و به دردی گفته می‌شود که از کمر شروع شده و مانند یک نوار به پشت یک یا هر دو پا ادامه می‌یابد.

شیوه نادرست زندگی و البته افزایش سن به بالای 40 سال، مهم‌ترین عامل از دست رفتن مایع داخل دیسک کمر است. در واقع، دیسکی که خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهد، به دنبال حرکتی نامناسب یا فعالیتی سنگین و در برخی موارد به صورت خودبه‌خود بیرون می‌زند و درد ایجاد می‌کند.

ساختار دیسک

یک دیسک بین مهره‌ای به صورت بالشتک یا صفحه‌ای بین دو جسم مهره در ستون فقرات قرار می‌گیرد و فشارهایی را که به ستون مهره‌ها وارد می‌شود، جذب می‌کند؛ بنابراین دیسک‌های بین مهره‌ای همانند یک کمک‌فنر، ضربات وارده به ستون فقرات را خنثی می‌کنند.

این عناصر به هنگام اعمال فشار، قابلیت تغییر شکل داشته و بدین طریق شدت ضربات را کاهش می‌دهند. شکل اصلی دیسک‌ها زمانی که تحت فشار نباشند، کروی است؛ ولی هنگامی که در حد فاصل مهره‌ها قرار می‌گیرند، تحت تأثیر فشار وارده، پهن می‌شوند و شکلی تخم مرغی به خود می‌گیرند. دیسک‌ها در ناحیه کمری به علت تحرک زیاد، ارتفاع بیشتری دارند. دو دیسک بین مهره‌ای L4-L5 و L5-S1 (قسمت پایینی کمر) که از تحرک بالایی برخوردار هستند، نسبت به دیسک‌های فقرات کمری فوقانی ضخامت بیشتری دارند.

از وظایف مهم دیسک‌های بین مهره‌ای، آسان‌سازی حرکات در ستون فقرات است که به سه صورت اصلی خم شدن (فلکسیون) صاف شدن (اکستانسیون) و چرخش طرفی (روتاسیون) انجام می‌گیرد که حرکت خم شدن ممکن است به سمت جلو یا طرفین باشد.

هر دیسک بین مهره‌ای شامل دو قسمت است:

1. بخش مرکزی بنام هسته دیسک که نرم و آبدار است. به این قسمت، نوکلئوس پولپوزوس می‌گویند. هسته دیسک ژله مانند و نیمه‌جامد بوده که حاوی مواد زیر است:
   • آب حدود ۹۰ درصد
   • کلاژن
   • گلیکوپروتئین

هسته دیسک یک بخش قابل اتساع است. دیسک‌های بین مهره‌ای در طول روز مقداری از آب خود را از دست می‌دهند و در نتیجه کوتاهتر شده، ولی با استراحت دوباره به طول اولیه خود برمی گردند. براین اساس، ممکن است به‌طور طبیعی اختلاف قدی حدود ۲ سانتی‌متر از صبح تا عصر ایجاد شود.

2. بخش محیطیکه هسته دیسک را دربرمی گیرد. این قسمت، حلقه فیبری یا آنولوس فیبروزوس نامیده می‌شود. بخش محیطی، حلقه‌ای فیبری غضروفی (فیبروکارتیلاژ) است.

خاصیت ارتجاعی دیسک بین مهره‌ای بستگی به کافی بودن مقدار آب موجود در هسته مرکزی و سالم بودن حلقه فیبری آن دارد. فشارهای اعمال شده به هسته دیسک به بخش محیطی دیسک بین مهره‌ای انتقال می‌یابد. از این نظر، بخش محیطی در حفاظت از قسمت مرکزی نقش دارد.

یک حرکت ناگهانی یا برداشتن اجسام سنگین ممکن است باعث آسیب به این ناحیه و فتق دیسک بین مهره‌ای شود. فتق اغلب به طرف پشت یا چپ و راست اتفاق می‌افتد و باعث انتشار درد به پای همان طرف یا طرف مقابل می‌شود، ولی معمولا درد در همان طرف که فتق رخ داده است، متمرکز می‌شود.

فتق دیسک کمر مشکلی است که برای این بالشتک به وجود می آید و عبارت است از خارج شدن بخشی از ماده نرم تر داخلی دیسک کمر از طریق شکافی که بر روی قسمت سخت تر دیسک کمر ایجاد شده است. گاهی اوقات به این مشکل دیسک تضعیف شده و یا پارگی دیسک نیز گفته می شود.

این دیسک ها که بین مهره ها قرار دارند باعث  جذب شوک وارد شده به مهره شده و به علت انعطاف باعث حفظ تحرک ستون مهره ها به جهت های مختلف می شود. اگر یک دیسک دچار فتق شود و مواد داخلی آن به خارج نشت کند، ممکن است بر روی عصب فشار وارد کند و باعث درد در کمر و پا گردد.

فتق دیسک کمر می تواند اعصاب مجاور را تحریک کرده و باعث بروز درد، ضعف و بی حسی در دست و پا شود. از طرفی دیگر، بسیاری از افرادی که به دیسک کمر مبتلا هستند هیچ علائمی را تجربه نمی کنند. اکثر کسانی که با مشکل دیسک کمر مواجه می شوند نیازی به عمل جراحی ندارند. علت فتق دیسک ممکن است نامشخص باشد یا اینکه به دنبال بلند کردن یک جسم سنگین یا حرکتی که به ستون مهره ها فشار بیش از حد آورده است ایجاد گردد. فتق دیسک بیشتر در افراد 35 تا 50 ساله ایجاد می شود.

علائم فتق دیسک کمر چه چیزهایی هستند؟

ممکن است فتق دیسک کمر هیچ گونه علائمی را از خود نشان ندهد و تنها در عکس های تصویر برداری قابل مشاهده باشد. اما در برخی موارد دیگر فتق دیسک کمر می تواند دردناک باشد. فتق دیسک بین مهره ها بیشتر در قسمت کمر بروز می کند اگر چه ممکن است در بین مهره های گردنی نیز اتفاق بیافتد وعلایم به شدت آسیب وارده به مهره و فشار روی عصب مربوطه بستگی دارد.

شکایت بیشتر بیماران فتق دیسک کمر درد باسن، ران و ساق است و پزشک با توجه به علایم بیمار و درد متوجه می‌شود که کدام مهره آسیب‌ دیده است مثلا اگر صدمه در دیسک بین مهره 4 و 5 کمری باشد، فشار روی ریشه عصبی پنجم کمری بیشتر است. فشار در این قسمت باعث می‌شود حرکت شست پا به طرف بالا مختل شود و درد از طرف کمر به طرف ساق پا انتشار پیدا کند.

شایع ترین علائم فتق دیسک کمر عبارتند از:

درد در پا: اگر فتق دیسک کمر شما در قسمت پایین کمر باشد بیمار معمولا در باسن، ران و ساق پای خود احساس درد شدید می کند. اگر فتق دیسک در مهره های گردنی اتفاق بیافتد، درد معمولا در شانه و بازو ها احساس می شود. این درد ممکن است در مواقع خنده، سرفه، عطسه و یا حرکت دادن ستون فقرات به صورت ناگهانی شدیدتر شود. درد به دنبال ایستادن یا نشستن طولانی مدت یا بعد از راه رفتن حتی در مسافت کم ایجاد می‌شود.

بی حسی و سوزن سوزن شدن: فتق دیسک بین مهره ای اغلب باعث بی حسی و گزگز در بخشی از بدن که اعصاب آن به علت فتق دیسک تحت فشار است، می شود. علائم بسته به این که کدام منطقه مشکل ایجاد شده است، ممکن است متفاوت باشند. علائم ممکن است در کمر، باسن، جلو یا پشت ران، ساق پا، کف یا روی پا و انگشتان ایجاد شود.

ضعف: ممکن است عضلاتی که توسط اعصاب تحت تاثیر قرار گرفته کنترل می شوند، تضعیف شوند. این اتفاق ممکن است باعث شود که بیمار تعادل لازم برای راه رفتن را نداشته باشد و یا توانایی برای بلند کردن و یا نگه داشتن اجسام مختل شود. افتادگی پا و علایم عصبی فتق دیسک ممکن است خود را با ناتوانی در بلند کردن پاها در حالت راه رفتن یا ایستادن روی پاشنه یا پنجه پا نشان دهد یا موجب بیرون آمدن پا از صندل هنگام راه رفتن شود.

علائم فتق دیسک کمری به سه علت احتمال بهبود خود به خود دارند:

• بدن به دیسک بیرون زده حمله می کند، چون آن را به عنوان جسم خارجی می شناسد. این باعث کاهش سایز دیسک بیرون زده و کاهش التهاب دور عصب می گردد.

 

• با گذشت زمان مقداری از آب درون دیسک جذب بدن می شود و باعث به داخل کشیده شدن دیسک می گردد.
• ورزش هایی که به صورت خم شدن کمر به پشت بیمار می شود، ممکن است باعث حرکت اجزاء بیرون زده دیسک و دور شدن آن از محل آسیب شود.

ولی به خاطر داشته باشید روند فوق یک اصل نیست و در بعضی از بیماران دیده می شود. فشار روی عصب کنار دیسک شایع است که باعث درد تیر کشنده در طول مسیر عصب می شود.

با مشاهده علائم بالا به پزشک مراجعه کنید. و در موارد زیر به صورت اورژانسی به پزشک و یا بیمارستان مراجعه کنید:

بدتر شدن علائم: اگر علائمی که در بالا ذکر شد به حدی شدید شود که دیگر قادر به انجام فعالیت های روزمره خود نباشید.

اختلال در عملکرد مثانه و یا روده: در برخی از انواع خاص فتق دیسک کمر ممکن است شما با بی اختیاری و یا مشکل در ادرار کردن مواجه شوید.

بی حسی زینی: در این حالت، از دست دادن حس به صورت پیشرونده به بخش هایی از پا، ران و باسن منتقل می شود.(بخش هایی از بدن که در صورت سوار شدن بر اسب، زین اسب را لمس می کنند.)

 

علل دیسک کمر چه چیزهایی هستند؟

فتق دیسک بین مهره‌ای در جوانان، ورزشکاران یا افرادی که کارهای سنگین انجام می‌دهند بیشتر دیده می‌شود، اما به طور کلی ما در حرکات روزانه‌مان همیشه در حال خم شدن هستیم. بیشتر مشاغل از قبیل دندان‌پزشکان، مکانیک‌ها، کارگران ساختمان و تایپیست‌ها در حالت خمیده کار می‌کنند، پس فشار بین مهره‌ها زیاد است. حرکات ناگهانی هم در ورزش‌هایی مثل کشتی و وزنه‌برداری باعث پارگی دیسک بین‌مهره‌ای می‌شود.

فتق دیسک کمر اغلب با افزایش سن و ساییدگی و استهلاک ناشی از افزایش سن نیز به وجود می آید. با افزایش سن، دیسک کمر بخشی از آب خود را از دست می دهد. این حالت باعث می شود که انعطاف پذیری آنها کمتر شده و بیشتر در معرض پاره شدن قرار بگیرند و در چنین شرایطی ممکن است با یک فشار و یا چرخش کوچک نیز با پارگی دیسک مواجه شوید.

در بسیاری از افراد علت اصلی فتق دیسک کمر ناشناخته است. گاهی اوقات ممکن است بلند کردن اجسام بزرگ و سنگین توسط عضلات کمر (به جای بلند کردن آنها با استفاده از عضلات ران و پا) باعث فتق دیسک کمر شود. به ندرت حوادثی مانند سقوط از بلندی و یا ضربه به پشت می توانند باعث فتق دیسک کمر شوند.

 

عوامل خطر فتق دیسک کمر چه چیزهایی هستند؟

عواملی که خطر ابتلا به فتق دیسک بین مهره ای را افزایش می دهند عبارتند از:

سن:  شایع‌ترین عامل خطر ایجاد هرنی ریسک سن بیماران است که بیشترین 30 تا 50 سالگی رخ می‌دهد.

جنسیت:  مردان دو برابر بیش از زنان در معرض خطر هرنی (فتق) دیسک می‌باشند.

وزن بالا: اضافه وزن منجر به افزایش فشار وارد آمده به دیسک ها می شود. وزن بیش از حد خطر ایجاد فتق دیسک کمر را 12 بار بیش از نرمال می‌کند. مخصوصاً در کسانی که سابقه پارگی یک دیسک را دادند، این خطر افزایش می‌یابد. علت آن تحمل همیشگی یک وزن سنگین بر روی دیسک می‌باشد.

شغل: افراد با مشاغل سخت بدنی بیشتر در معرض ابتلا به فتق دیسک بین مهره ای هستند. بلند کردن، کشیدن، خم و راست شدن و یا چرخیدن های مکرر نیز می تواند این خطر را افزایش دهد.

سیگار: سیگار کشیدن هم از علل ایجاد هرنی دیسک کمری می‌باشد. نیکوتین باعث کاهش خون‌رسانی به دیسک شده باعث می‌شود روند تخریب دیسک تسریع گردد. این تخریب باعث می‌شود که دیسک بیشتر در معرض هرنی شدن قرار گیرد.

سوابق فامیلی:  افرادی که در بستگانشان، بیماری فتق دیسک کمر رخ داده است، بیشتر در معرض این بیماری می‌باشند.

با تمام این اوصاف باید توجه داشت که فتق دیسک کمری ممکن است در هر سن، شغل، وزن و هر شرایطی ایجاد گردد.

تشخیص فتق دیسک کمر چگونه است؟

در معاینات پزشکی، پزشک کمر شما را با احتیاط معاینه می کند. او ممکن است از شما بخواهد که به پشت دراز بکشید و پاهای خود را در موقعیت های مختلف تکان بدهید تا پزشک بتواند عامل درد را تشخیص بدهد. همچنین ممکن است پزشک عصب های شما را نیز از طریق روش های زیر بررسی کند:

رفلکس

قدرت عضلانی

توانایی در راه رفتن

توانایی احساس لمس شدن، احساس برخورد جسم نوک تیز و احساس لرزش

در اغلب موارد برای تشخیص فتق دیسک کمر تنها معاینات و سوابق پزشکی برای تشخیص آن کفایت می کند. اما اگر پزشک برای تشخیص وضعیت موجود مشکوک باشد ممکن است آزمون های دیگری را نیز تجویز کند. این آزمون ها می توانند شامل موارد زیر باشند:

روشهای تصویر برداری از جمله:

 

X-Ray

این تست تشخیصی نمای استخوانی ستون مهرها را نشان می‌دهد هرچند فتق دیسک را تشخیص نمی دهد، اما ممکن است برای بررسی علل دیگر درد کمر، مانند عفونت، تومور، مسائل مربوط به همترازی ستون فقرات یا استخوان شکسته انجام شود. انجام این تست برای نشان دادن ثبات ستون مهره‌ها مثل سر خوردن مهره‌ها روی هم (اسپوندیلولیستزیس)، تومورها و شکستگی‌ها کمک کننده است.

 

CT-Scan

این تست با نشان دادن جزئیات بیشتری نسبت به اشعه X کاربرد دارد. از این تست برای نشان دادن سرخوردگی مهره‌ها روی هم و تنگی کانال نخاعی هم استفاده می‌شود.

 

MRI

جزئیات دقیق‌تری از ستون مهره‌ها و دیسک‌ها در تست MRI قابل‌رؤیت هستند.

تصویر برداری به کمک ماده حاجب(میلوگرافی)

تست های عصبی

ممکن است شامل الکترومیوگرام و اندازه گیری میزان هدایت عصبی باشند. این آزمون ها می توانند به تعیین محل دقیق آسیب عصبی کمک کنند.

 

درمان دیسک کمر چگونه است؟

اولین و مهم‌ترین گام در درمان مبتلایان به دیسک کمر، استراحت است که در روزهای اول به صورت مطلق بوده و بهتر است بیمار هیچ نوع حرکتی نداشته باشد. اما در روزهای بعدی به صورت نسبی به معنی حرکات محدود در منزل است.

عمدتا رعایت نکات پیشگیرانه مانند اجتناب از قرار گرفتن در موقعیت های دردناک و استفاده برنامه ریزی شده از مسکن ها می توانند علائم 8 نفر از هر 10 نفر مبتلا به فتق دیسک بین مهره ای را تسکین دهند.

برخی از داروهای مورد استفاده در درمان دیسک کمر عبارتند از:

مسکن های بدون نسخه که معمولا برای تسکین درد های خفیف و متوسط مورد استفاده قرار می گیرند.

مسکن های قوی تر: اگر با استفاده از مسکن های بدون نسخه درد شما تسکین پیدا نکرد ممکن است پزشک مسکن های قوی تری را برای شما تجویز کند. خواب آلودگی، تهوع، گیجی و یبوست از جمله عوارض جانبی احتمالی این گونه دارو ها هستند.

داروهای مخصوص آسیب های عصبی: این دارو ها نسبت به مسکن های قوی عوارض جانبی کمتری دارند لذا تمایل برای تجویز آنها بیشتر است مانند گاباپنتین و پرگابالین.

شل کننده های عضلانی: اگر شما با اسپاسم عضلانی مواجه باشید، ممکن است پزشک برای شما شل کننده های عضلانی تجویز کند. خواب آلودگی و سرگیجه از عوارض جانبی احتمالی این گونه دارو ها هستند.

تزریق کورتون: ممکن است پزشک داروی ویژه ای را برای تزریق مستقیم به قسمت اطراف اعصاب نخاعی شما تجویز کند. استفاده از تصویر برداری پزشکی به تزریق کننده کمک می کند که این کار را به روشی ایمن تر انجام دهد. گاهی اوقات ممکن است پزشک یک دوره استروئید خوراکی را به منظور کاهش ورم و التهاب برای شما تجویز کند.

فیزیوتراپیست ها می توانند حرکات و وضعیت هایی را به شما یاد بدهند که شما بتوانید به کمک آنها درد ناشی از فتق دیسک بین مهره های خود را به حداقل برسانید. ممکن است فیزیوتراپیست ها موارد زیر را به شما توصیه کنند:

استفاده از گرما و یا سرما

حرکات کششی

استفاده از اموال اولتراسوند

تحریک الکتریکی

استفاده کوتاه مدت از اورتز(کمربند) های حمایتی در کمر

بعد از درمان اولیه و بهبود نسبی علائم، از روش های فیزیوتراپی، آب درمانی و ورزش برای تکمیل درمان و جلوگیری از بازگشت درد استفاده می‌شود.

درمان فتق دیسک کمر به کمک عمل جراحی

 

تعداد اندکی از افراد مجبور به انجام حمل جراحی فتق دیسک کمر می شوند. ممکن است پزشک بعد از امتحان کردن شش هفته روش های درمانی معمول و جواب نگرفتن به سراغ عمل جراحی برود به خصوص اگر موارد زیر به صورت تدریجی در حال بدتر شدن باشند:

 

اول این ‌که درد بیمار بسیار شدید باشد و به درمان‌های طبی و ورزشی جواب نداده باشد.

دوم وقتی که فشار زیاد روی عصب، باعث ضعف در پاها و کاهش قدرت پاها شده باشد.

سوم در مواردی که بیمار دچار بی اختیاری در کنترل ادرار و مدفوع شده باشد که در دو مورد آخر، عمل جراحی در واقع اورژانسی محسوب می‌شود.

در بسیاری از موارد توسط عمل جراحی تنها بخش بیرون زده دیسک کمر خارج می شود. با این حال در مواردی بسیار نادر پزشک مجبور به حذف کامل کل دیسک می شود. در این حالت از لوازم و تجهیزات مخصوصی برای ثابت کردن مهره ها استفاده می شود. در مواردی نادر ممکن است جراح از دیسک های مصنوعی استفاده کند.

تزریق داخل کانال نخاعی

تزریق‌های داخل فضای نخاعی نیز روش درمانی تسکینی است که گرچه گاهی لازم است به فواصل چند ماهه تکرار شود، ولی معمولا برای بیمارانی به کار گرفته می‌شود که جراحی با توجه به شرایط جسمانی برایشان سنگین و خطرناک است.

خلاصه درمان: اگر دیسک فقط درد داشته باشد، ابتدا باید درمان طبی شود. اگر بیمار درد کمر و درد سیاتیکی(انتشار درد به پا) دارد، ولی نقص عصبی به وجود نیامده است، باز هم باید درمان طبی شود.

درمان طبی هم شامل استراحت، مصرف داروی ضد التهاب، ضد درد و همچنین صبر کردن است.

ممکن است فرد یک هفته بخوابد و ببیند 80 درصد دردش از بین رفته، بعد از آن باید احتیاط کند که خم نشود و وسیله سنگین بلند نکند تا درد دوباره تشدید نشود. سپس با ورزشی مثل شنا باید عضلات را تقویت کنند تا ستون فقرات را محکم نگه دارد.

اما زمانی که پارگی دیسک کمر باعث شود که در اندام‌های تحتانی، گزگز و کرختی و بعد بی‌حسی ایجاد گردد و قدرت عضله کاهش پیدا کند یا مشکلات ادرار و مدفوع ایجاد شود، بیمار باید سریعا تحت عمل جراحی قرار بگیرد و تکه دیسک پاره شده خارج شود.

اگر بیمار به موقع برای درمان اقدام نکند چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

در صورتی که بیمار به موقع برای درمان اقدام نکند، حتی در صورت عمل جراحی ممکن است نتیجه مطلوبی حاصل نشود و متاسفانه مشکلات ادراری و اسفنکتری برایش به وجود آید. این مرحله از بیماری معمولا علامت خوبی نیست و به‌تدریج پاها ضعیف می‌شوند و شاید هیچ موقع حالت طبیعی و اولیه خود را پیدا نکنند.

 

تغییر سبک زندگی و درمان های خانگی فتق دیسک کمر

از مسکن های بدون نسخه استفاده کنید. از گرما یا سرما استفاده کنید. در ابتدا برای تسکین درد و ورم می توانید از کیسه های آب سرد استفاده کنید. پس از چند روز برای افزایش احساس آرامش و راحتی می توانید از کیسه های آب گرم استفاده کنید.

از استراحت بیش از حد پرهیز کنید. استراحت بیش از حد در رختخواب ممکن است به ضعف عضلات و مفاصل منجر شود که می تواند بهبود شما را پیچیده تر کند. می توانید به مدت 30 دقیقه در یک حالت راحت استراحت کنید و سپس برای انجام یک سری کار های سبک و یا یک پیاده روی کوتاه، بلند شوید. سعی کنید در طول دوره درمان از انجام فعالیت هایی که درد شما را بدتر می کنند، بپرهیزید.

 

جذب مجدد فتق دیسک

خبر خوب این است که فتق دیسک ممکن است در طول زمان بهبود یابد. در واقع، اکثر بیماران قادر به درمان فتق دیسک با گزینه های محافظ کارانه و غیر جراحی مانند داروهای درد، فیزیوتراپی و استراحت می باشند. نشان داده شده است كه پروسه ای به نام جذب مجدد ، كه در آن مواد شیمیایی که توسط بدن توليد می شوند مواد دیسک را در طول زمان تجزیه می کنند،  فتق خفیف دیسک را در بسیاری از بیماران بهتر مى كند.

پیشگیری از فتق دیسک کمر چگونه است؟

برای پیشگیری از فتق دیسک بین مهره ها موارد زیر را انجام دهید:

ورزش کنید. تقویت عضلات حمایتی کمر(فیله ها) به ثبات و حمایت از ستون فقرات کمک می کند. در وضعیت های خوب بدنی قرار بگیرید (برای نشستن، ایستادن و دراز کشیدن) وضعیت های خوب فشار را بر روی ستون فقرات کم می کنند. حتما به یاد داشته باشید که حالت نشستن خود را تصحیح کنید و در هنگام بلند کردن اجسام از ران ها و پاهای خود کمک بگیرید نه کمرتان.

حفظ وزن سالم: اضافه وزن باعث افزایش فشار بر ستون فقرات و افزایش احتمال ابتلا به فتق دیسک کمر می شود. در این مشکل شکم بزرگ باعث فشار زیادی به کمر و افزایش گودی کمر می شود.

در حالی که هیچ راهی برای جلوگیری از فرآیند پیری وجود ندارد، راه هایی برای حفظ استحکام ستون فقرات وجود دارد. براى ايجاد طرح مراقبت و درمان یا جلوگیری از فتق دیسک با پزشک مشورت کنید. اقداماتی که می توانند به جلوگیری از فتق دیسک کمک کنند عبارتند از :

 

✅ ورزش آرام: پیاده روی یا شنا می تواند عضلات و سیستم قلبی عروقی را بدون ایجاد فشار بر روى مفاصل و دیسک ها تقویت کند.

✅ کشش خفیف: حفظ رباط های شل شده، انعطاف پذیری کلی ستون فقرات را بهبود می بخشد.

✅ رژیم غذايي سالم: غذاهای غنی از مواد مغذى شما را سالم نگه مى دارد، در حالی که کاهش وزن باعث کاهش فشار روی ستون فقرات می شود.

✅ ترک سیگار: سموم موجود در سیگار سبب کاهش گردش خون و جذب مواد مغذی می شوند.